Het is een gecompliceerde aaneenschakeling van emoties die mij meester maakt bij het zien van het betreffende filmpje. Aan het begin dacht ik: 'Ach, wat bewonderingswaardig: een invalide persoon die niet langer bij de pakken neer gaat zitten. De beperkte in laat zich niet langer beperken door het obstakel dat een roltrap heet. Waar normale mensen niet meer opkijken van dit mechanische wonder, zien gehandicapten dit als een reële limitatie van hun vrijheid. Maar niet voor deze persoon. Deze heeft een manier gevonden om deze alledaagse hindernis te overwinnen zodat hij eindelijk dezelfde vrijheid ervaart als zijn niet-beperkte medemens. Ik zeg: Hulde'. Wanneer de knaap vervolgens ongelukkig ten val komt, krimp ik met afgrijzen ineen. "Auw, dat moet pijn doen". Ik vraag me af hoe het verder moet met deze, toch al onfortuinlijke, rolstoelpatient. Wanneer ik echter een 'slow=motion'-versie van het ongeval voorgeschoteld krijg, verschijnt er een kleine, flauwe glimlach op mijn gelaat. Als ik me wederom de ernst van de zaak besef, voel ik mij beschaamd en ebt de glimlach weer weg. Wanneer echter een kat in een lichtblauw kostuum, met zijn immer stoïcijnse blik ten tonele verschijnt, is het hek van de dam. Een schaterlach ontstaat in de dieptes van mijn lichaam en vindt uiteindelijk een weg naar buiten, alwaar mijn medestudenten mij ongelovig aanstaren. Op het moment, weet ik niet waar de lach vandaan komt of wat de reden van de lachpartij is. Het enige wat ik weet, is dat ik het niet kan stoppen. De lach neemt in kracht af wanneer de vertraagde beelden van het ongeval nogmaals verschijnen, maar keert in alle hevigheid terug wanneer de duivelse kat weer in beeld verschijnt. Deze kater, klaarblijkelijk niet onder de indruk van het lijden van de mens, vervolgt zijn macabere muziekstuk met een sadistische blik op zijn gezicht. Hij lijkt welhaast voldoening te halen uit de smart van deze onfortuinlijke man. Met dichtgeknepen ogen sluit de keyboardkat het nummer af, in een allerlaatste, duivelse noot.
ik dacht persoonlijk aan de gebruikelijke what the fuck?
BeantwoordenVerwijderenAch ja, invalide is ie toch al
BeantwoordenVerwijderenIk word er intens gelukkig van, everytime
BeantwoordenVerwijderenHet is een gecompliceerde aaneenschakeling van emoties die mij meester maakt bij het zien van het betreffende filmpje. Aan het begin dacht ik: 'Ach, wat bewonderingswaardig: een invalide persoon die niet langer bij de pakken neer gaat zitten. De beperkte in laat zich niet langer beperken door het obstakel dat een roltrap heet. Waar normale mensen niet meer opkijken van dit mechanische wonder, zien gehandicapten dit als een reële limitatie van hun vrijheid. Maar niet voor deze persoon. Deze heeft een manier gevonden om deze alledaagse hindernis te overwinnen zodat hij eindelijk dezelfde vrijheid ervaart als zijn niet-beperkte medemens. Ik zeg: Hulde'.
BeantwoordenVerwijderenWanneer de knaap vervolgens ongelukkig ten val komt, krimp ik met afgrijzen ineen.
"Auw, dat moet pijn doen". Ik vraag me af hoe het verder moet met deze, toch al onfortuinlijke, rolstoelpatient. Wanneer ik echter een 'slow=motion'-versie van het ongeval voorgeschoteld krijg, verschijnt er een kleine, flauwe glimlach op mijn gelaat. Als ik me wederom de ernst van de zaak besef, voel ik mij beschaamd en ebt de glimlach weer weg. Wanneer echter een kat in een lichtblauw kostuum, met zijn immer stoïcijnse blik ten tonele verschijnt, is het hek van de dam. Een schaterlach ontstaat in de dieptes van mijn lichaam en vindt uiteindelijk een weg naar buiten, alwaar mijn medestudenten mij ongelovig aanstaren. Op het moment, weet ik niet waar de lach vandaan komt of wat de reden van de lachpartij is. Het enige wat ik weet, is dat ik het niet kan stoppen. De lach neemt in kracht af wanneer de vertraagde beelden van het ongeval nogmaals verschijnen, maar keert in alle hevigheid terug wanneer de duivelse kat weer in beeld verschijnt. Deze kater, klaarblijkelijk niet onder de indruk van het lijden van de mens, vervolgt zijn macabere muziekstuk met een sadistische blik op zijn gezicht. Hij lijkt welhaast voldoening te halen uit de smart van deze onfortuinlijke man. Met dichtgeknepen ogen sluit de keyboardkat het nummer af, in een allerlaatste, duivelse noot.
oftewel, chille klapper.
BeantwoordenVerwijderenDie kat is ook intens aan het genieten van het filmpje. Oogjes dicht knijpen en genieten maar.
BeantwoordenVerwijderen